Tanışalım, Kaynaşalım | Yeni Üye Tanışma Konusu

adım gizli olsun, nick fay tam 6.5 yıldır öğrenciyim. şu an gazetecilik öğrencisiyim. aktif olarak gitar ve kajon çalıyorum. bir diğer yandan bağlama çalmaya çalışıyorum, henüz öğrencisiyim. bu enstrumanlardan önce elektro gitar ve elektro bateri çalıyordum. müzisyen arkadaşlarım saolsun notaları öğrettiler, notalar dışında teorik bir eğitimim yok, öğrendiğim ve çaldığım her şeyde alaylıyım.

enstruman çalmadan önce de rap müzikle uğraşıyordum. küçük bir belediye de doğup büyüdüğüm için herkes herkesi tanıyordu, yaptığım işleri herkese dinlettirebiliyor ve müzik yapmaya daha da çok hevesleniyordum, tabii arkamızda birkaç abimiz vardı. varolsunlar.. güzel günlerdi. o dönem uğraştığım şeylerin bana müzik kulağı kattığını düşünüyorum.

müzik kulağı kattığı gibi program öğrenmesini de kattı. kendi vokallerimin mixajını yaparken daw programlarının mantığını ve nasıl çalıştığını anladım.

aynı zamanda o dönem, gitar ve darbuka hevesimin de başladığı dönemdi. çok komik gelebilir ama evet, darbuka.

daha sonra üniversiteye gittim, türk dili ve edebiyatı okumaya. orada gördüm ki müzik bilen insan gerçekten el üstünde tutuluyor. ve para da kazanıyor. ordu'da okudum ilk üniversitemi, ordu'ya bir kez bile gitmiş arkadaşım varsa bilecektir şimdi, tek bir caddesi var ordu'nun. orada da 3-4 metre de bir sokak müzisyeni var. hepsi de bugünkü çoğu sanatçıdan daha güzel söylüyordu şarkıları. neyse, caddeye ne zaman çıksam karşılaşıyordum gitarist abilerle. bir gün dedim ben neden böyle bir şey yapmıyorum.

ordu'nun dereleri, aksa yukarı aksa

günlerden bir gün, ordu üniversitesi itiraf sayfasında gezerken birden "kajoncu aranıyor" diye bir mesaj gördüm. atladım hemen. abi dedim alın beni. bir şekilde ulaştım ve gittim yanlarına. itiraf etmem gerekirse o dönem daha kajona nasıl vurmalıyım tam bilmiyordum. sadece para kazanmak istiyordum ve yapabileceğimi düşünüyordum.

gel zaman git zaman kajon'a vurmayı öğrendim. öğrendim öğrenmesine de yanımdaki gitarist abi bıraktı beni, neden ayrılmıştık hatırlamıyorum ama bir şekilde başka bir yere gitmişti sanırım. ya mezun olmuştu, ya evlenmişti. yıllar geçti aradan tabii, o kısmı unutmuşum. gitar kalmayınca tek başına kajon'un bir etkisinin kalmayacağını düşünerek gitar öğrenmeyi hızlandırdım. aldım elime, gece gündüz çalmaya başladım. amacım para kazanabilmekti ama müziğin tek katkısının bu olmadığını fark ettim. o dönem sevgilim beni ne zaman şarkı söylerken görse sanki tekrar aşık oluyordu bana.

gitarı öğrenirken de kendimi sadece gitarla sınırlamamak ve tabii ki parayı tek başına kazanabilmek için şarkı söylemeyi de öğrendim.

yıllarca sokak müziğiyle kendimi geçindirmeye çalıştım. tabii ki bu süreçte kafe deneyimim de oldu. ama daha sonra okuduğum bölümü bırakmak zorunda kaldım. başka bir üniversiteye gittim. orada da, ordu'nun bana kattığı en büyük şeyle, sokak müzisyenliği ile geçindim yine. müzisyen arkadaşlar edinip kafelere gittik ekipçe.

şu anda da başka bir üniversite okuyorum. artık aile evindeyim. yakın bir arkadaşım var, arada bir onunla burada sanat sokağına gidiyoruz.

bir çiviyi çakar gibi
vura vura günlere
dört nala gidiyoruz
bizi bekleyen yere

aynı zamanda şu an bilim ve teknoloji kategorisinde, çok abonesi ve izlenme sayısı olmayan bir kanalım var. izlemek ve destek vermek isteyen arkadaşlar için:

Ziyaretçiler için gizlenmiş link! Görmek İçin Üye Olunuz. Giriş yap veya üye ol.

Merhabalar, ben de biraz bahsedeyim kendimden
Çok küçükken ailem müzikte olan yeteneğimi farkettiklerini söyler. Müzik kulağım çok iyiymiş, yeteneğim boşa gitmesin diye eğitim almamı istemişlerdi. 8-9 yaşlarındayken konservatuvara kursiyer öğrenci olarak girdim. Çocukları ne kadar test edebilirlerse, o kadar test ettikleri küçük bir sınav vardı. Sonrasında çalmak istediğim enstrümanı piyano olarak seçtim. Ailem keman demişti, ben direttim
Ortaokul bitene kadar aynı hocadan konservatuvar bünyesinde ders aldım. Her hafta iki gün giderdim. Orta sona geçerken (o zamanlar ortaokul kısmı yoktu konservatuvarda) 8. sınıf öğrencilerden sınav yaparak almaya karar verdiler. Her sene bir sınıf geri kontenjan açarak güzel sanatlar lisesi için ortaokuldan hazırlık yapmaya karar verdi konservatuvar. Ben de tam son sınıfa geçiyordum, sınava girdim haliyle. Piyanoda tek bir kişi alacaklardı. Ben ikinci sıraya yerleştim, ilk aldıkları kişi de ne şans ki jüri üyelerinden birinin çocuğuydu . Tabi o yaşta bunun ayırdına varamamıştım. Hocam, ailem, çevremdeki herkes başarısız olmadığımı, bırakmamam gerektiğini, yapabildiğimi söylese de ben o zamanki aklımla “ben yetenekli olsaydım beni alırlardı” diye düşünerek biraz uzaklaştım piyanodan. Gene de liseye geçtiğim yıl başka bir güzel sanatlar lisesinin sınavına girdim. O sınavda da 30 asil 30 yedek açıklanacaktı. Sınavdan 3 hafta önce ailem bana bir piyano öğretmeni ayarlamış, ne gerek var desem de bir buçuk hafta onunla sınava hazırlandım. Sınav günü babam eğer o öğretmeni görürsem tanıdığımı belli etmememi söyleyince anlamıştım ne gerek olduğunu. Jürilerden biriydi. Sınavım da çok iyi geçmişti. Hem ritim hem kulak hem de çaldığım sonatta hata yoktu. Kesin girdim diyerek çıktım salondan. Sonuçlar açıklandığındaysa 60 kişi arasında ismimi görmemek beni tamamen uzaklaştırdı piyanodan. Tabi ki ailemin sonra söylediği bir şey vardı; sınavın olacağı yıl haziran ayında okul ücret karşılığı (!) sınava hazırlık için bir haftalık kurs gibi bir şey yapmış. Listedeki isimlerse en zenginden en az zengine sırlanmış bu kurs muhabbetini öğrendiklerinde çoktan bitmişti, temmuz ortasıydı. Beni de bir şekilde olur belki diyerek ders aldığım jüri üyesiyle iletişime geçerek ona yönlendirmişler.
Velhasıl bir anadolu lisesinde okudum. Üniversitede tercümanlık okudum. Ama 9 yaşımda alınan o akustik duvar piyanosunu hiç uzaklaştırmadım. Liseyi ayrı şehirde okurken o piyanoyu taşıttım oraya. Hep içimde bir ukte kalmıştı. Ara ara otursam da hiç eskisi gibi çalmamıştım.
Şimdi kendi evim var, evlendim, çalışıyorum, hayatımı kurdum aslında. Ama geçen ramazan bayramında piyanomun olduğu eve gittik ziyarete ve yıllar sonra ne yapabilirim acaba düşüncesiyle oturup o sınavda çaldığım sonatı çalmaya başladım. Ve açıkçası kendimden o performansı beklemiyordum. Neredeyse 10 yıl sonra bile hala çalabiliyor olmak gözümü açtı belki de. Tabi ki 13 yaşımda çaldığım kadar profesyonel değildim ama beklediğimden çok daha iyiydim. Müziğin bende yarım kaldığını anladığım ve tekrar eğitim hayatına girişmeye yeltendiğim anı o güne borçluyum.
Şimdi evime bir piyano aldım, eski notalarımı getirdim. Konservatuvar için geç kaldım, yaştan dolayı, ancak güzel sanatlar müzikoloji veya bir özel üniversitenin müzik bölümü için sınava gireceğim 2025 yılında. Eksik bıraktığım parçayı tamamlarken ve kendimi yeniden bulmak için uğraşırken bir yardımı olur diye de buradayım. Tanıştığımıza memnun oldum!